Η παράσταση βασίζεται σε απρόσμενες αφηγήσεις σχολικών ιστοριών ανθρώπων του 20ουαιώνα, δοσμένες με αμεσότητα, ειλικρίνεια, σοφία και χιούμορ. Αν και αναφέρονται σε ορεινά χωριά της Κρήτης και στα σχολεία τους, φωτογραφίζουν ‒ μάλλον κινηματογραφούν ‒καθαρά ολόκληρη την πολύπαθη εκπαιδευτική περιπέτεια στην ελληνική ενδοχώρα από το Μεσοπόλεμο έως και το 1970.
Φαινόμενα όπως ο σχολικός εκφοβισμός, η άσκηση βίας ως μεθόδου διδασκαλίας η έννοια της αυθεντίας του δασκάλου αποδίδονται με την αμεσότητα, την αυθεντικότητα και τη γλαφυρότητα της κρητικής διαλέκτου. Στα κείμενα ‒ μαρτυρίες βιωμένης εμπειρίας άλλων καιρών ‒ ο σημερινός θεατής θα βρει διαφορές και ομοιότητες. Οι παλιότεροι ίσως ανακαλέσουν δικά τους βιώματα και οι νεότεροι θα αντιληφθούν πως τίποτα και ποτέ δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. Το σχολείο (μαθητές και δάσκαλοι, μέθοδοι και αντιλήψεις) αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου, καθρεφτίζει όμως πάντα την κοινωνία που το περιβάλλει.
Κείμενα: Μερόπη Χαρκούτση, Γιώργης Σταματάκης
Σκηνοθεσία-διασκευή-απόδοση: Μαρινέλλα Βλαχάκη
Ανδρική φωνή: Κωστής Καπελώνης
Μουσική – τραγούδι: Λεωνίδας Μαριδάκης
